Od Sarah - W pociągu do Hogwartu

Stałyśmy z mamą i Samem na peronie.Wokół roiło się od mugoli.Na wózku miałam załadowany kufer i klatkę z Jackie.Jackie była sową,którą znałam od dzieciństwa.Oswoiłam ją gdy miałam osiem lat.Od tej pory codziennie po łowach (polowała głównie na myszy i dżdżownice) przylatywała na parapet mojego pokoju i pukała w szybę.A teraz jechałyśmy razem do Hogwartu.

- Denerwujesz się? - spytała mama

- Trochę - przyznałam - będzie mi smutno bez was.

Sam pociągnął nosem.

- Czemu nie możemy jechać z tobą? - lamentował.

- Bo tam jadą tylko dzieci w wieku jedenastu lat - wyjaśniłam po raz setny - jesteś za mały.

Sam zrobił obrażoną minę (po raz tysięczny) i odwrócił się.

- To nie fair - burknął.

- Jasne,że nie fair - potwierdziłam - ale za parę lat pojedziemy tam razem.Wskakuj na wózek.

Sam ochoczo podbiegł i usiadł okrakiem na kufrze.

- Ostrożnie Sari - powiedziała mama - uważaj na brata.

Zasalutowałam.

- Tak jest,Kapitanie!

Potem skierowałam się w stronę peronu 9 i 3/4.To znaczy muru między peronem 9 a 10.Rozpędziłam się i zamknęłam oczy.Chwilę potem znalazłam się na właściwym peronie.Obok na szynach stał pociąg.Nagle poczułam na ramieniu dłoń mamy.Obróciła mnie i spojrzała poważnie w oczy.Nigdy nie widziałam u niej tak poważnej miny.

- Słuchaj mnie teraz uważnie,bo nie zamierzam tego powtarzać - zaczęła uroczyście - nie zależnie do jakiego domu trafisz,musisz zachowywać się wzorcowo i kulturalnie jak przystało na czarodziejkę.Reprezentuj Hogwart godnie.Przestrzegaj zasad.Słuchaj się nauczycieli i ucz się pilnie.Ale przede wszystkim - nie zadawaj się z obcymi i złym towarzystwem.

Muszę przyznać,że trochę się wtedy wystraszyłam.Oczy jej pociemniały,tak jakby mi groziła.Ale wiem,że ona się tylko o mnie martwi.Widziałam u niej taki wzrok tylko raz w życiu.Gdy byłam mała,wymknęłam się do stadniny,bo bardzo chciałam nauczyć się jeździć.Spadłam wtedy z konia,łamiąc nogę i dość głośno krzycząc.Mama przybiegła wtedy natychmiast i przez chwilę wyglądała tak jak w tej chwili - była tylko mniej przerażona.

- Gdybyś miała jakieś problemy - pouczała - idź do dyrektora.On na pewno coś wymyśli.Rozległ się donośny głos konduktora:

- Pociąg odjeżdża za dziesięć minut!

Mój mały braciszek zaczął cichutko płakać.

- Hej,Sammy - pocieszałam go - przecież nie rozstajemy się na zawsze!Niedługo przyjadę i wszystko ci opowiem,obiecuję!Nie płacz.

Przytulił się do mnie.

- Trzymaj się,Sammy - wyszeptałam mu do ucha - opiekuj się mamą,końmi i Billem.On też należy do rodziny.Obiecujesz?

Pokiwał głową.Obróciłam się do mamy i uścisnęłam ją jak najmocniej.

- Kocham Cię - powiedziałam,powstrzymując płacz.

- Ja Ciecie też,kochanie - zapewniła - pamiętaj o tym,co Ci powiedziałam.

- Zapamiętam.

Pomogli włożyć mi walizki do pustego przedziału.Potem ostatni raz zmierzwiłam Sam'iemu włosy,mrugnęłam do mamy i usiadłam.Pociąg ruszył.Machali mi jeszcze chwilę,za nim zniknęli za zakrętem.Ledwie zdążyłam się rozgościć,przez otwarte okno wleciał czarny kruk,z wielkim,zakrzywionym dziobem.Zatoczył dumnie pełne koło pod sufitem,po czym usiadł na jednym z podłokietników.

- Ej! - krzyknęłam - Sio stąd!

Nawet się nie przestraszył.Przekrzywił tylko głowę i patrzył się na mnie tymi błyszczącymi jak paciorki oczami.

- Nie powinno Cię tu być - zaczęłam znowu,tym razem łagodniej - Odleć stąd!Sio!

Zaskrzeczał.

- Co ja robię?!Gadam z ptakiem? - złapałam się za głowę - coś tu nie gra.

Od dziecka miała słabość do zwierząt.Nie potrafiłabym go tak po prostu uderzyć.

- No,zjeżdżaj stąd! - zawołałam - za chwilę wezmą mnie za wariatkę.

Nagle ktoś gwałtownie otworzył drzwi od mojego przedziału,tak,że aż szyby się zatrzęsły.Podskoczyłam.Kruk zerwał się i wyleciał przez okno.

Dokończy ktoś?